Ya Evde Yoksam?

Ben bu gürültülerin, düzenli ve düzensiz ritimlerin
altındaki ağlatan etkiyi hissettiğimden beri içimde kürtajın yasaklandığı
ülkedeki rahimlere yanlışlıkla yerleştirilmiş bebekler gibi büyüyen bir
tedirginlik var.

Yalnızlığı anlatan her şeyde olduğu gibi kimseye hitap
etmiyor yazdıklarım, yalnızlıklı yazılar birine hitap ettiği an yalnızlığı
incitmiş oluruz, bilmiyorlar. Yalnızlıktan şikayet edenlerle yolumu ayırdım,
üzerinden beş kış geçti, altıncısına girdim. Parmaklarım, olmayan bir tetiği
düşürüyor yıllardır, mermi patlıyor. Olmayan bir yayı geriyorum göğüslerime
doğru, oklar fırlıyor. Karanlıkta, arkası ışıksız çalılıklara, olmayan gözler
çiziyorum görsünler diye, bana doğru bakmıyorlar. Sanki o çok aşık olduğum
şehri bir Kadıköy sokağında unuttum.

Hareketsiz nesnelerden sesler duymaya başladığımdan beri daha
iyi anlıyorum, her şeyin bir saate dönüşmek için yaratıldığını. Zamanın bir
varsayım değil, evrenin ta kendisi olduğunu. İnsan maymundan gelmez, zamandan
gelir zamana döner. 

Zamanın tünellerinde uykular yok sayılır. Zamanın
yollarında zamanın kendisinden başka bir şey aranmaz, zamana ayıptır. Saatlerin
kadranlarına aklımı çakıyorum; zaman büyük bir sır, akreple yelkovanı dublör
olarak kullanan. Duvar arkalarında, kapı aralarında, karanlık sokaklarda,
kayıplarda, acılarda ve sıradışılıklarda zamanın sakladığı şeyler var,
insan gözüyle bulunmayan. Her gün zamanın kaydıraklarından aşağı düşerken, en
son nerede bıraktığımı bilmediğim evime dönmek isterken, çok korkuyorum; ya
evde yoksam diye. Kapıyı çaldığımda n’olur başkası açmasın, diye. Her şeyi bulduğum
gibi bırakmak isterken, hiçbir şeyi bıraktığım gibi bulamamaktan yoruldum diye. 

Zaman bir dönmedolaptır, ikinci turda hiçbir şeyi aynı bırakmayan. Tanrı,
saatlerin en büyüğüdür; akrebi yelkovanı olmayan.

Bununla bitir ya da yeniden başla: http://fizy.com/#s/3y73yp