Çare

1’den ve 0’dan başka değer yok. Bilgisayar dilindeki gibi, insanlar
alemi olarak biz de aynıyız. Her şeyin koca bir “1” olduğuna inancımı ne zaman
kaybetsem, kafamdaki kurtlar, sırtıma çöreklenen dev fareler ve hayatıma giren
tüm kadınlar birbirlerine benzemeye başlıyor.

İnsan farklı olana rağbet eder. Taşan bardağı, yanan yemeği,
dökülen içkiyi sevmezken duygularına dokunan başkalarından hep bir farklılık,
olağanüstülük bekliyorlar. Neden? Tahammül edemeyecekleri daha fazla şey için.
İnsan belasını arayan bir huzurlu yaratıktır.

Bir adamla aynı anda ama farklı yollardan aynı yere
koşuyoruz. Ulaşmaya çalıştığımız yerde bir veya birkaç kadın var. Sayısını
bilmiyorum. Saçlarının kesimi benziyor belki birbirlerine, belki de ağladıkları
filmler. Kalplerinde yara açan şarkılar aynıdır ya da doğurmak istedikleri
bebekler. Bir evde yirmi yıl yaşasak olacaklar aynıdır belki ya da unutulmayacak
bir gecede birkaç ömürlük sevişmeler. Belki birine erişemediği için diğer adam,
ona en benzeyenine koşmuştur. Erkekler için bir kadın, kendine en benzemeyenine
benzer; diğerini arzulayabilmek için. Ve o adamlardan çok azı şanslıdır; zaman
onlara bir gün mutlaka tüm o kadınları getireceği için. İstediği tüm bedenlere
bir gün, belki bir dakikalığına bile olsa sahip olacağı için. Tatminsizlikle
lanetlenmekten daha kötüsü, artık tatmini aramamaktır çünkü. Bazıları bir yere
varmayı hedeflerken, bazıları yolda olmayı seçer. Orgazm yerine hep sevişmek,
doymak yerine hep yemek, ölmek yerine hep uyumak gibi…

Ben de ikincisini seçerdim. Diğer adam da aynı anda o kadına
veya kadınlara koşmasaydı. Şans hangimizden yanaydı? Beni yerle bir edecek gücü
verdiğim kadınları öldürmek için benden önce onlara ulaşmak isteyen o adamda
mı, ondan daha güçlü iken hep engelli yolu seçmekte olan bende mi? Doğru
sularda yüzme yeteneği bir tanrı vergisi olan onda mı, yanlış sularda
doğrusundan daha iyi yüzebilen bende mi? Ona da öyle demiştim zamanında, o koyu
kızıl saçlı benim gibi peltek konuşan kadına; “Yanlış sularda çok iyi yüzerim”
demiştim, “Öyle iyi yüzerim ki sen bile doğru yerdeyim sanırsın.”

Lafa daldım, aklımdaki kelimelere. Koşuyor diğer adam, sanki
bu yolları ve bundan sonra yapılması muhtemel tüm yolları milyonlarca kez koşmuşçasına
ezberlemiş, öyle rahat koşuyor. Ben ise dört adımda bir tökezliyor, tökezlemesem
de yedi adım sonra düşüveriyorum. “4” yazmak isterken “7” yazmışlığım çoktur. Dip
uykusuna geçememiş rahatsız beden gibi, görünmeyen kollar yapışıyor sanki.

Sonra n’oluyor bilmiyorum. Bilmeyi seçmiyorum çünkü kabusların
büyüttüğü çocuklar kelimeleri bulaştırmaz bilinçaltlarına. Oysa eminim
kabuslara karşı idmanlı olduğuma, eminim beni tutmaya çalışan kolları, devasa
fareleri, turuncu yengeçleri ve mavi boş havuzları, hiçbir şeye bağımlılık
duymamış birinin rahatlığıyla aşabileceğime. Tüm geçmişime ve kurgularıma
rağmen zihnim kalbimden temiz çünkü. Eminim, çünkü diğerinden önce varıyorum o
kadınların yanına. O kadınlardan onlarca var gibiyse de karabasanlarının
gırtlağına yapışabilen biri olarak biliyorum hepsinin “1” olduğunu. Birinde
olmayanı diğerinde ararken, yine en olmayan şeyi arzuladığımı biliyorum. O “1”in
hiçbiri olmadığını biliyorum. Birbirinden farklı görünen kadınlarımı diğer
adamın elinden kurtarıyorum, çünkü belimden çıkardığım ev yapımı tabanca ile
ben öldürüyorum onları. Ben öldürüyorum onu, “1”i “0” yapmak için.

Başka çarem yok, lugatımda bu kelime yok. Kelimeleri
ihtiyaçlar belirler.