“Yasak” Hakkında / Azel Yılmaz

Ademoğlu yasaklar koyuyordu sürekli ve bu yasakları çiğniyordu başka bir Ademoğlu. Çünkü Adem’den böyle görmüştü oğlu ve Tanrı’dan böyle görmüştü Adem.
Yasakların en acısıydı Adem’inki. Oğullarının gitmek için
ibadetler ettiği, nefislerine zincirler vurduğu yerdeydi Adem: Cennet!

İlk kez orada tanışmıştı yasakla ve onu çiğnemekle. Tanrı’nın
eseriydi ilk yasak. Olabildiğince
dişi, olabildiğince doğurgan bir eser. Anne olmayı dört gözle bekleyen bu eser,
kendisiyle aynı beklentiye ve cinsiyete sahip olan Havva’nın da yardımıyla sevişmişti Adem’le, Havva gibi. Adem ile yasağın meyveleri, Adem ile Havva’nın meyveleriyle aynı bahçeye bırakılmıştı.

Adem, Cennet’te bile mutlu olunamayacağının
kanıtıyken, oğlu yine de çabaladı oraya gitmek için. Birisi yeni yasaklar getirdi bu dünyada mutlu
olabilmek için, diğeri yeni yasaklar
getirdi öteki dünyada mutlu olabilmek için. Oysa Tanrı’nın koyduğu yasağı çiğneyen Adem, oğlunun hiçbir yasağa uymayacağının da kanıtıydı. Bu kanıtları
görmezden gelen Ademoğlu, aynı yolda
ilerlemeyi seçti.

Yasaklar koydu
biri, Tanrıymışçasına. Ve yasakları çiğnedi diğeri, Ademmişçesine… Derken bir adam çıktı.
Bir cinayetten bahsetti: “God is dead”
İnsanın eksik olduğunu, tamamlanıp üst-insana ulaşması gerektiğini ve bunun
için de bu cinayetin ilk adım olduğunu söyledi. Belki de insanın “yasak” kelimesinden de tek kurtuluş
yolu üst-insana ulaşmasıydı. Kurtuluş müjdelenmişti… Derken bir adam öldü. Ademoğlu manşeti attı, Tanrıymışçasına: “Nietzsche is dead”.

Ve devam etti yoluna. Cennet’te
bile yasak varsa her yerde
olmalıydı. Hatta var olmak yasak
olmalıydı. “Düşünüyorum, öyleyse yasaklanıyorum”
; evet, bu olmalıydı mottosu. Yasaklanıyorum,
yasaklanıyoruz veya saklanıyoruz.
Belki bu yazı da yasak. Ya “God is dead” ya da bu yazı da yasak.

4k-Dergi Tüm Arşiv

TÜM AZEL YILMAZ YAZILARI