Beirut / Tuna Bahar

İnsan bir mektup bırakırdı
oysa. Klişe diyip geçmeyelim.

İnsan kendini terk edince, klişelere bile muhtaç kalıyor. Böyle
durumlarda veda mektubu da önemli
bir klişe hâline geliyor.

Klişe olmayınca kroşe
yersin. Üstelik nereden geldiğini de bilemezsin.

Şaşkın şaşkın sağa sola bakarsın. Şaşkın şaşkın.

Beirut çaldığını
biliyordum, hangi şarkısı olduğunu bilmiyordum.

Düşündüm sonra.

Kendimi anlattım kendime, bana.

Hesap yaptım durdum, benim adım budala. Kalemin mürekkebi yayıldı parmaklarıma. Hiçbir hâlimi sevemediğim
için, bu hâlimi de sevemedim. Bir tiyatro
oyuncusu gibi bakmaya gittim, aynaya.

Beirut çaldığını
biliyordum, hangi şarkısı olduğunu bilmiyordum.

Azar azar terk etmişim kendimi. Nasıl mı anladım? Söyleyeyim…

Müzik zevkim beni bırakalı üç yıl olmuş, televizyondan kopalı iki
buçuk… Anneme hediye almayı bırakalı iki yıl, babamı aramayalı bir buçuk… Rica
etmeyi sonlandırdığımda geçen sonbahardı mevsim, hatırlıyorum. Trene binerken
bir kıza “Çekil önümden” demiştim. Etti mi bir yıl! Komşularımın kapılarını
çalmayalı iki bayram geçti. İnsanları görmeyi bırakalı bir ay…

İnsanların arasında görünmez olmayı ise bir gün olmuş bırakalı. Ben
kendimi azar azar terk ettim. Az önce de öfke çıkıp gitti. Bir mektup bile yok, benden bu et yığınına
kalan!

Beirut çaldığını
biliyordum, hangi şarkısı olduğunu bilmiyordum.

Zaten et yığınları şarkı isimlerini de önemsemiyor ya, boşver gitsin
bunu da!

Tuna Bahar / Twitter

Kalem Kahve Klavye Dergi Arşivi