Şeniz Baş ile İthaki Yayınları'ndan çıkan romanı Kahraman ve Cellat çerçevesinde aileyi, çocukluğu, toplumu konuştuk.
Ben, son ‘gerçek’ savaşçısı. Ben, kuşku treninin kayıp yolcusu. Ben, ilk ego bükücü. Merhaba. Saçlarımın döküldüğünü söylüyorsunuz. Size bir kez olsun inanmak istiyorum. Lakin ben hiç aynada kendime bakmadım. Arkamı kolladım hep. Emin olamıyorum. Hayır efendim, paranoyaklık değil bu. Yarın ekmek için bakkala giderken, alnımın çatına kurşun yemiyeceğim ne malum? Bu sabah kuşluk vaktinde uyandım....
Kimse boğazımızdan öpmeyecek bizi anne, Kimse düğüme dayamayacak kulağını. İçimdeki çocuğa sûreler inecek, İçimdeki çocuk aklımı ıslatacak anne. Kalbimiz kırıldı biraz anne, Ama öpersen geçecek. Dökülecek alnımdan kibir, sırtımdan el izleri. Her gün kendimi bekledim iş dönüşlerinde, İçimdeki çocuğu koşturdum her yokuşta. Her akşamda, Her anıda. Büyüme, diye tembihledim anne, Musibetlerce talan olmuş bir evken çocukluğum. İnsan...