Anlamlar Uykusuzdur

Çocukken, günlerimin yatağa girmemle bitmediği çok
gecem oldu. Uykumun gelmediği çoğu gece yarısı, cızırdayan radyo eşliğinde
odamın geniş camlarına vuran yağmurları izlediğim, uykusuzluğuma değil can
sıkıntıma yenildiğim için yavaş yavaş uyuduğum zamanlar.

Can sıkıntısının getirdiği alışkanlıklar tutkuya
döndüğünde gerçek uykusuzluklar sizi bulmaya başlar. Beni bulduğu zamanlardan
hatırladığım sabah kuşlarının esrarengiz ötüşleri, yaşamak ile ilgili
tedirginliğimi benliğime sabitledi.

Yetişkinliğimin ilk yıllarında, unuttuğum
uykusuzluğum geri dönmüştü. Yolun sonuna geldiğini hissettiğinde, bütün
mevzunun aslında orada başladığını anlarsan eğer; artık uyumak yük haline gelecek
demektir. Uykusuzluklarının bir anlamı olacak demektir. Anlamlardan vazgeçmek veya
olan bitende bir anlam olmadığına diretmek… Hayatına giren çıkan ya da şöyle
bir bakan herkese sebepli-sebepsiz öfke hissetmek… Yolun sonuna varmaya
duyduğun arzu ile yolun başına dönmek arasında çelişki büyütmek… Uykusuzluğunu
bunlarla  anlamlandırmaya çalışırsın. Ve
daha birçok şeyle…

Ama bir şekilde uykusuz kalmışsındır artık, bir
şekilde uyumadığın geceleri sahte de olsa, dünya tarihi ve tanıdıklarının
tarihi için anlamsız da olsa bir anlama bağlamışsındır. Faydacı bakmazsın
meseleye, sonuç almakla ilgili bir derdin yoktur. Sadece uykusuz kalır ve biraz
daha öğrenmeye, üretmeye, hiç olmazsa düşünmeye çalışırsın.

Uykusuzlukla ilgili sayfalarca yazabilirim. Ama ne
kadar yazsam da sonunda kendime soracağım sorular aynı kalacak: Ne oldu da
uykularımı çoğalttım? Hangi süreç, hangi amaçlar ve planlar beni uykusuz
geçecek bir günden korkutmaya başladı? Kazanılmak zorunda olan banknotlar mı,
kötü tecrübelerden edindiğim amaçları unutmak mı? Ne kazandım, nasıl bir tuzağa
düştüm de olmak istemeyeceğim hayatları kısa deneyimlerle denemeye başladım?
Aldatılmışlıklardan, saf dışı bırakılmalardan, karşı karşıya geçerken
çarpıştığım herkesin verdiği acılardan ürettiğim hırsımı nasıl bir rehavetle
sakinleştirdim ki uykular bir kaçış, uykular bir haberci ya da arkadaş
görünmeye başladı? 

Yalnızlık, uykusuzluk ve can sıkıntısı, sosyal olduğunu sananların yanlış anladığı yüzlerce kavramdan birkaçı… Uykusuzluğun da tıpkı yalnızlık gibi, tıpkı tek başınalık
gibi herkesin deneyebileceği, hatta herkesin anlayabileceği ama çok azının
gerçekten hissedebileceği bir sırrı olduğunu bu yazıları okuyan gözlere sadece
söyleyebilirim, uzun uzun anlatabilirim. Ama sadece yüzeyi, sadece kabuğu, dış
katmanları ifade edebilirim. Yalnızlığın, uykusuzluğun, öfkenin o saf ve
kendinden başkasına zararı olmayan ama “anlam” diye bir şey varsa da ona
ulaşmanın yegane yolu olan gizemini, bilgisini, arınmış halini saklayan
çekirdeği, asla ifade edemem.

Birileri gelir, her şeyi anlamsızlaştırır. O
birilerinin isimleri ve yüzleri silindiğinde, geriye uykusuzluğunun hikayesi
kalır. Sonra yine birileri gelir. Birileri hep gelir, o kadar çok gelir ki
meselenin birileriyle alakası olmadığını anlarsın sonunda. O andan sonra tüm mesele
sen ve sende kalanlar olur. Artık uykusuzluğunun bir hikayesi olmasa da olur; uykusuzluğunun
 hikayesi, birleşerek yok olmayı başarmış anlamlardır artık.

Uykusuzluk, bir hikayesi olduğunda anlamlıdır. Öteki türlüsünü kafein de yapabilir.