Acelem yoktu. Kendi başıma kurgulamadığım zaman döngüsü içinde varlığımı konumlandırmanın gereksiz olduğuna karar vermiştim. Asansöre binmedim. Merdivenleri ağırca, ağırlığımca çıktım. Basamaklar olağandı. Bağırdım. Kelimelerim apartmanın duvarlarında yankılandı. Beş katlık yolculuğum boyunca hiçbir şey düşünmemeye odaklamıştım kendimi, tekrarlayıp durdum: “Hiç, hiç, hiç…” Işık otomatının “tık” sesiyle ürktüm. Ve karanlık. Ses; hızlanan soluklar, mesaisini tamamlayan kilit, yağlanma...