“Otobüs hızla dolmuştu. İçinde bir şeyler yer değiştirdi ve ağlamaya başladı, bir çocuk ağlaması gibi değil ama daha masum, dünyaya sessizce isyan edercesine ağlıyordu, bir yetişkin gibi, usulca… Her şeyi kontrol altında tutmak isterken dünyanın yükünün ne olduğunu da anlamaya başlıyordu.” ( s.222) Özgür Topraklar‘ı okumayanlara nasıl anlatırım diye düşünerek ilerlerken bu paragrafta bir an...